Wachten tot je een Colombiaan weegt
Door: Sanne
Blijf op de hoogte en volg Dorry en Sanne
07 Februari 2015 | Colombia, Galapa
Zonder dat we wisten wat ons te wachten stond, zeiden wij twee weken terug volmondig ‘ja’ tegen de uitnodiging van onze Colombiaanse college Lorena om meet e gaan naar de verkiezing van de carnavalskoningin van het district Galapa, Met een houding van ‘we zien wel’ die we hier keer op keer opnieuw leren aan te nemen (in het kwadraat) gingen wij met vijf europese dames al netjes een Colombiaans half uurtje te laat naar de plaza van Paluato, waar de bus ons op zou pikken. Waar gingen we precies naartoe? Geen idée. Wie gingen er eigenlijk mee? Geen idée. Het was allemaal afwachten.
En dat deden we dan ook zo’n twee uur totdat de bus kwam. Onze groep bestond inmiddels ook uit Lorena en haar dochtertje, Shirley die ook bij de stichting werkt en een aantal anderen uit het dorp Guaimaral (wat wij die dag zouden vertegenwoordigen). Enthousiast dat we eindelijk konden vertrekken, renden wij bij wijze van de bus in om vervolgens weer een onverwachtse stop te maken in het centrum van Galapa, waar we - zo bleek later – de band en de dansgroep van tema Guaimaral moisten ophalen. Een extra uurtje wachten, dat kon er nog wel tegenaan.
Eenmaal compleet kon de reis dan echt beginnen. Na drie uur wachten en vijftien minuten rijden, waren we blijkbaar op de plaats van bestemming: Caracoli. Vol goede moed stapten we uit de bus. Laat maar komen dat carnaval! Nog weinig leven te bespeuren daarzo op een verlaten kruispunt in Caracoli (wat overigens volledig bestaat uit mulle zandwegen). Hier en daar een verstekeling die leek op een afwachtende toeschouwer. Wat stond hier eigenlijk te gebeuren? Geen idée.
Onze busgenoten, de dansgroep en de band namen alweer de welbekende wachthouding aan, en wij dus noodgedwongen ook. Nog steeds goed gemutst trouwens. Hier en daar druppelde af en toe wat nieuwe carnavaleske mensen binnen op het kruispunt waar, zo leek het, alles te gebeuren stond. Ons werd ondertussen de hemden van het lijf gevraagd over Holanda door de meiden van de dansgroep (reuze interessant natuurlijk, blanke teamgenoten. Welke dans komt eigenlijk uit Nederland? Ehm tja, de klompendans en de Polonaise misschien? Pijnlijk).
Zo wisten wij ons toch mooi weer een uur te vermaken terwijl er steeds meer leven in de brouwerij kwam. Ik vond het tijd om toch eens een van de meiden te vragen wat nou precies de bedoeling was. Er moest daar blijkbaar een optocht beginnen ‘ahorrita’ of wel nu, bijna. Nou, zet al je verwachtingen maar opzij hoor. Eerst moisten ze nog een aantal keer hun dansroutine oefenen enzovoorts.
Een dik half uur laten warden wij blijverras door de verschijning van een aantal typisch caribische carnavalsmeisjes. Schaars gekleed in glitterbikini en met verentooi op hun hoofd. En jawel, ook de band begon te spleen. Onze reina (koningin) Bleidys danste haar subtiele maar oh zo verleidelijke Cumbia en de blauwe glitterbikiniqueen vervolgens een soort Samba, alsof het al een echte battle was en haar leven ervan afhing.
En precies daar op dat moment besefte ik: het was het wachten waard. Die explosive van leven, opzwepende muziek en echte Colombiaanse cultuur. Ineens heb je in de gaten waar je bent en dat je iets meemaakt wat mar weinig toeristen doen, het carnaval van binnenuit.
De optocht ging van start en wij liepen rustig mee met team Guaimaral. Waarheen? Geen idée. Al vrij snel kwam echter een groot podium tevoorschijn in het centrum van Caracoli. Daar zou natuurlijk de uiteindelijke verkiezing van de reina plaatsvinden. Maar het zou Colombia niet zijn als de optocht en de verkiezing volgens schema zouden verlopen. Voor het pódium ontstond een wachtrij van alle reinas met hun dansteam en band.
En zo hebben wij weer een uur of wat de wacht gehouden op ons goede plekje met zicht op het podium. Daar verschenen uiteindelijk alle 11 deelnemers als bij een missverkiezing. Inclusief overdriven glimlach en handjes in de zij. Zij kregen de opdracht om ieder afzonderlijk drie minuten de Cumbia te dansen samen met hun danspartner. Een erg mooie dans, maar na vijf keer drie minuten van hetzelfde toch maar weinig spectaculair. Zeker als je voetjes pijn beginnen te doen van al het staan en je niks hebt gegeten sinds de lunch.
Inmiddels was ons wel duidelijk dat het nog onduidelijk was hoe lang dit nog zou duren. Ook al hadden wij al onze verwachtingen opzij gezet, de houding ‘ik zie wel’ was steeds moeilijker in stand te houden. Juist op het moment date en paar van ons begonnen te gapen, kreunen of steunen, werden wij uit onze staat van verveeldheid gerukt door de volgende dansstijlen Mapale en Puya. Mannen in nietsverhullende pakjes en vrouwen in bikini’s. opzwepende Afrocaribische ritmes en bijpassende superontzettend ongelooflijk energieke dans met veel heup en schouder. En bovendien lifts en gevaarlijke stunts. Onze aandacht was meteen weer volledig op het podium gericht.
Dit ging onze verwachtingen te boven. Bovendien leek het publiek ook los te komen (na de nodige shotjes whisky, rum of bier) en weren wij meegesleept om te dansen. Daarbij kwamen ook de schuimspuitbussen steeds meer tevoorschijn. Met carnaval is het traditie om iedereen onder te spuiten met een soort badschuim uit spuitbus, onder te gooien met maizena of gewoon een koude douche te geven met een fles water. Vooral de kinderen zijn hierin natuurlijk fanatiek en wij werden niet gespaard.
Tijdens het juryberaad ging het feest gewoon door dankzij de band die vervolgens het podium betrad. Rond twaalf uur was dan eindelijk het allesbeslissende moment. De bekendmaking van Reina 2015. Het was even spannend maar helaas geen kroon voor onze Bleidys. Zo lang als de dag had geduurd, zo snel was toen het besluit genome nom dan maar gauw terug te keren naar onze bus die ons op het verlaten kruispunt zou opwachten.
Maar dat mocht niet zo zijn. De buschauffeur was waarschijnlijk het wachten zat en was zonder ons vertrokken! En zo konden we onze geweldige avond dus zeer toepasselijk afsluiten met opnieuw wachten op vervoer. Gelukkig waren we met een man of 25 en dus in ieder geval niet alleen. Tegelijkertijd ook vrij problematisch omdat je hier op het platteland niet zomaar vervoer vindt. En al helemaal niet voor 25 man. Tuctuc’s, die rijden niet z over, taxi’s waren erg schaars en de bussen uit andere dorpen zaten allemaal bomvol. Bovendien had niemand belminuten of een opgeladen telefoon. Een vrij uitzichtloze situatie. Na twee uur wachten, was de conclusive dat we dan ‘nog maar drie uurtjes’ hoefden te wachten tot het weer licht werd. Dan zouden we wel vervoer kunnen krijgen.
Ineens werden we bij mensen thuis binnengelaten en stonden er een aantal plastic stoelen waar we misschien wat op konden dutten. Maar plotseling was daar een bus die voor onze deur stopte. Het was een van de jongens toch gelukt om contact te leggen (met zijn simkaart met belminuten in andermans opgeladen telefoon) met een kennis die dan weer een bus had. Ik kon mijn heerlijke bed al ruiken.
Maar verwachtingen zijn nare dingen, want natuurlijk kon deze bus ons niet verder brengen dan Galapa (en wij moesten naar het volgende dorp). En dus moesten we daar weer verder wachten. Twee van ons vonden op de gesloten sapjesbar een perfecte slaapplek, anderen lagen verspred over bankjes of een stuk karton op de grond. Rond een uur of vier kwam er eindelijk een einde aan het wachten voor ons vijven. Een van de mannen had een taxi voor ons aangehouden waar toevallig een kennis in zat. Die was wel bereid om ons te brengen (normal is er in het donker geen vervoer naar Paluato omdat de weg pik en pik donker is).
Ik kan me geen moment herinneren dat ik zo blij was om weer ‘thuis’ te zijn. Tegelijkertijd is deze ervaring ook een van de meest speciale tot nog toe hier in Colombia, en kunnen we er op dit moment gelukkig hard om lachen en van genieten. En we vergeten de les die we geleerd hebben niet: geduld is een schone zaak (maar wij zullen dat nooit zoveel hebben als de Colombianen).
En dat deden we dan ook zo’n twee uur totdat de bus kwam. Onze groep bestond inmiddels ook uit Lorena en haar dochtertje, Shirley die ook bij de stichting werkt en een aantal anderen uit het dorp Guaimaral (wat wij die dag zouden vertegenwoordigen). Enthousiast dat we eindelijk konden vertrekken, renden wij bij wijze van de bus in om vervolgens weer een onverwachtse stop te maken in het centrum van Galapa, waar we - zo bleek later – de band en de dansgroep van tema Guaimaral moisten ophalen. Een extra uurtje wachten, dat kon er nog wel tegenaan.
Eenmaal compleet kon de reis dan echt beginnen. Na drie uur wachten en vijftien minuten rijden, waren we blijkbaar op de plaats van bestemming: Caracoli. Vol goede moed stapten we uit de bus. Laat maar komen dat carnaval! Nog weinig leven te bespeuren daarzo op een verlaten kruispunt in Caracoli (wat overigens volledig bestaat uit mulle zandwegen). Hier en daar een verstekeling die leek op een afwachtende toeschouwer. Wat stond hier eigenlijk te gebeuren? Geen idée.
Onze busgenoten, de dansgroep en de band namen alweer de welbekende wachthouding aan, en wij dus noodgedwongen ook. Nog steeds goed gemutst trouwens. Hier en daar druppelde af en toe wat nieuwe carnavaleske mensen binnen op het kruispunt waar, zo leek het, alles te gebeuren stond. Ons werd ondertussen de hemden van het lijf gevraagd over Holanda door de meiden van de dansgroep (reuze interessant natuurlijk, blanke teamgenoten. Welke dans komt eigenlijk uit Nederland? Ehm tja, de klompendans en de Polonaise misschien? Pijnlijk).
Zo wisten wij ons toch mooi weer een uur te vermaken terwijl er steeds meer leven in de brouwerij kwam. Ik vond het tijd om toch eens een van de meiden te vragen wat nou precies de bedoeling was. Er moest daar blijkbaar een optocht beginnen ‘ahorrita’ of wel nu, bijna. Nou, zet al je verwachtingen maar opzij hoor. Eerst moisten ze nog een aantal keer hun dansroutine oefenen enzovoorts.
Een dik half uur laten warden wij blijverras door de verschijning van een aantal typisch caribische carnavalsmeisjes. Schaars gekleed in glitterbikini en met verentooi op hun hoofd. En jawel, ook de band begon te spleen. Onze reina (koningin) Bleidys danste haar subtiele maar oh zo verleidelijke Cumbia en de blauwe glitterbikiniqueen vervolgens een soort Samba, alsof het al een echte battle was en haar leven ervan afhing.
En precies daar op dat moment besefte ik: het was het wachten waard. Die explosive van leven, opzwepende muziek en echte Colombiaanse cultuur. Ineens heb je in de gaten waar je bent en dat je iets meemaakt wat mar weinig toeristen doen, het carnaval van binnenuit.
De optocht ging van start en wij liepen rustig mee met team Guaimaral. Waarheen? Geen idée. Al vrij snel kwam echter een groot podium tevoorschijn in het centrum van Caracoli. Daar zou natuurlijk de uiteindelijke verkiezing van de reina plaatsvinden. Maar het zou Colombia niet zijn als de optocht en de verkiezing volgens schema zouden verlopen. Voor het pódium ontstond een wachtrij van alle reinas met hun dansteam en band.
En zo hebben wij weer een uur of wat de wacht gehouden op ons goede plekje met zicht op het podium. Daar verschenen uiteindelijk alle 11 deelnemers als bij een missverkiezing. Inclusief overdriven glimlach en handjes in de zij. Zij kregen de opdracht om ieder afzonderlijk drie minuten de Cumbia te dansen samen met hun danspartner. Een erg mooie dans, maar na vijf keer drie minuten van hetzelfde toch maar weinig spectaculair. Zeker als je voetjes pijn beginnen te doen van al het staan en je niks hebt gegeten sinds de lunch.
Inmiddels was ons wel duidelijk dat het nog onduidelijk was hoe lang dit nog zou duren. Ook al hadden wij al onze verwachtingen opzij gezet, de houding ‘ik zie wel’ was steeds moeilijker in stand te houden. Juist op het moment date en paar van ons begonnen te gapen, kreunen of steunen, werden wij uit onze staat van verveeldheid gerukt door de volgende dansstijlen Mapale en Puya. Mannen in nietsverhullende pakjes en vrouwen in bikini’s. opzwepende Afrocaribische ritmes en bijpassende superontzettend ongelooflijk energieke dans met veel heup en schouder. En bovendien lifts en gevaarlijke stunts. Onze aandacht was meteen weer volledig op het podium gericht.
Dit ging onze verwachtingen te boven. Bovendien leek het publiek ook los te komen (na de nodige shotjes whisky, rum of bier) en weren wij meegesleept om te dansen. Daarbij kwamen ook de schuimspuitbussen steeds meer tevoorschijn. Met carnaval is het traditie om iedereen onder te spuiten met een soort badschuim uit spuitbus, onder te gooien met maizena of gewoon een koude douche te geven met een fles water. Vooral de kinderen zijn hierin natuurlijk fanatiek en wij werden niet gespaard.
Tijdens het juryberaad ging het feest gewoon door dankzij de band die vervolgens het podium betrad. Rond twaalf uur was dan eindelijk het allesbeslissende moment. De bekendmaking van Reina 2015. Het was even spannend maar helaas geen kroon voor onze Bleidys. Zo lang als de dag had geduurd, zo snel was toen het besluit genome nom dan maar gauw terug te keren naar onze bus die ons op het verlaten kruispunt zou opwachten.
Maar dat mocht niet zo zijn. De buschauffeur was waarschijnlijk het wachten zat en was zonder ons vertrokken! En zo konden we onze geweldige avond dus zeer toepasselijk afsluiten met opnieuw wachten op vervoer. Gelukkig waren we met een man of 25 en dus in ieder geval niet alleen. Tegelijkertijd ook vrij problematisch omdat je hier op het platteland niet zomaar vervoer vindt. En al helemaal niet voor 25 man. Tuctuc’s, die rijden niet z over, taxi’s waren erg schaars en de bussen uit andere dorpen zaten allemaal bomvol. Bovendien had niemand belminuten of een opgeladen telefoon. Een vrij uitzichtloze situatie. Na twee uur wachten, was de conclusive dat we dan ‘nog maar drie uurtjes’ hoefden te wachten tot het weer licht werd. Dan zouden we wel vervoer kunnen krijgen.
Ineens werden we bij mensen thuis binnengelaten en stonden er een aantal plastic stoelen waar we misschien wat op konden dutten. Maar plotseling was daar een bus die voor onze deur stopte. Het was een van de jongens toch gelukt om contact te leggen (met zijn simkaart met belminuten in andermans opgeladen telefoon) met een kennis die dan weer een bus had. Ik kon mijn heerlijke bed al ruiken.
Maar verwachtingen zijn nare dingen, want natuurlijk kon deze bus ons niet verder brengen dan Galapa (en wij moesten naar het volgende dorp). En dus moesten we daar weer verder wachten. Twee van ons vonden op de gesloten sapjesbar een perfecte slaapplek, anderen lagen verspred over bankjes of een stuk karton op de grond. Rond een uur of vier kwam er eindelijk een einde aan het wachten voor ons vijven. Een van de mannen had een taxi voor ons aangehouden waar toevallig een kennis in zat. Die was wel bereid om ons te brengen (normal is er in het donker geen vervoer naar Paluato omdat de weg pik en pik donker is).
Ik kan me geen moment herinneren dat ik zo blij was om weer ‘thuis’ te zijn. Tegelijkertijd is deze ervaring ook een van de meest speciale tot nog toe hier in Colombia, en kunnen we er op dit moment gelukkig hard om lachen en van genieten. En we vergeten de les die we geleerd hebben niet: geduld is een schone zaak (maar wij zullen dat nooit zoveel hebben als de Colombianen).
-
07 Februari 2015 - 16:59
Franci:
En...goed geslapen?
-
07 Februari 2015 - 17:23
Irma Hertogs:
Hoi hoi.... Dit is toch helemaal heerlijk om te lezen. Dit is dus wat geen andere mensen echt meemaken op hun vakantie en jij hebt er met je neus bovenop gezeten. Het zal je inderdaad een hoop 'wijsheid' brengen voor de toekomst. Jij gaat je nergens , nooit meer, snel druk over maken :). Het was weer leuk om je verhaal te lezen. Groetjes Irma -
07 Februari 2015 - 19:24
Lise:
Hoooi Sanne en Dorry,
Jeetje wat een avontuur weer! pfoe jullie hebben vast heerlijk genoten van al die exotische muziek en dans, beetje jammer dat onze cultuur inderdaad niet veel meer dans brengt dan de polonaise :)
Kan me voorstellen dat jullie uiteindelijk heerlijk hebben kunnen slapen na al dat wachten. Ben nu al weer benieuwd naar het volgende bericht.
Keep up the good work :)
Liefs Lise
-
07 Februari 2015 - 21:31
Trudy:
Wow, wat een belevenis met levenslessen weer! Ik heb ademloos zitten lezen. Hou vol; het is de moeite waard.
Lieve groeten,
Trudy -
07 Februari 2015 - 21:50
Lenie:
Zo Dorry en Sanne, wat een gebeurtenis, zoveel verwachtingen en een beleving op zich.
Het dansen de muziek en dan nog zo lang moeten wachten op vervoer en je bed.
Heerlijk om te lezen hoor.
Ben blij met je mailtjes, heel veel groetjes van ons beiden.
Doeiiiiiiiiiii. -
07 Februari 2015 - 21:50
Lenie:
Zo Dorry en Sanne, wat een gebeurtenis, zoveel verwachtingen en een beleving op zich.
Het dansen de muziek en dan nog zo lang moeten wachten op vervoer en je bed.
Heerlijk om te lezen hoor.
Ben blij met je mailtjes, heel veel groetjes van ons beiden.
Doeiiiiiiiiiii. -
08 Februari 2015 - 09:59
Peter:
Leuke carnaval ! En wat een geduld moet je hebben!
Bijzondere belevenissen zoals ik ze niet meegemaakt heb, daarom heel interessant om te lezen
Groetjes
Peter -
08 Februari 2015 - 13:38
Angelique:
Carnaval is dus ook daar een belevenis die je niet snel vergeet :-)
Ooit eens deed ik een workshop salsa-dansen en bij een beweging (vraag me niet meer welke) gaf de dansleraar aan dat je moest staan alsof je stond te wachten op de bus. Beetje ontspannen, beetje gespannen, ritmisch meebewegen met de muziek. Als ik dit GEWELDIGE verhaal lees moet ik daar toch even aan terugdenken. Blijkbaar maakt dat geduld wat je in Zuid-Amerika moet hebben je ook een soepele danser? ;-)
Geniet van de avonturen, jullie maken mee wat anderen niet eens in reisboeken kunnen vinden, laat staan wat andere 'toeristen' meemaken. Jullie geduld wordt soms getart, maar in elk geval ook beloond!
Veel plezier (en geduld) nog daar!
lieve groet
Angelique -
08 Februari 2015 - 21:59
Dina:
Ja, en dan zit er niks anders op dan wachten. Ik ben er niet jaloers op. Niet dat ik geen geduld heb, nee hoor, wij wachten hier rustig af tot jullie terugkomen. Met af en toe van die gezellige verslagen is dat goed vol te houden. Ik had wel graag meegekeken naar het dansen!! -
08 Februari 2015 - 22:25
Marieke Termeer:
Goh he, waarom zijn jullie niet terug gelopen? Te gevaarlijk of toch verder dan het klinkt een rit van 15 minuten met de bus? Maar je hebt wel wat beleefd. Voortaan eten en een rugzak met een slaapzak en matje mee -
09 Februari 2015 - 08:57
Bente:
Super leuk zeg! Geniet nog van jullie reis -
09 Februari 2015 - 15:33
Tracy:
Wel leuk om te lezen dat jullie het zo leuk hebben. Breng wat nieuwe danspasjes voor onze tapdansen terug! Lijkt me leuk. Blijf genieten xx -
09 Februari 2015 - 19:51
Jos Elshout:
Da's nog eens een carnaval zeg , daar kun je je hier niks bij voorstellen. Maar ondertussen dansen wij hier ook weer een beetje. groetjes en kussen van Jos en Annemie -
09 Februari 2015 - 19:59
Annemie :
Hoi, Dorry.
Wan verhaal zeg! Ge wit nou hoe carnaval moet met de volspuiten. Met ons goed. De Eifelworkshop gaat door: we zijn tot nu toe met 13p. Heeft Jos al verteld dat we weer bij dansles zijn en ook al weer werkt?Ik geef nu ook prive-.Het wordt hier alweer langer licht, fijn. Hoe gaat het met Sanne? Liefs Annemie. -
11 Februari 2015 - 13:39
Anneke Petersen:
Mannen in nietsverhullende pakjes.... je zal wel genoten hebben Dorry ;)
Veel plezier nog daar. -
12 Februari 2015 - 13:47
Catelijn, Eline, Renate En Anke:
Ik vrees dat het Brabantse carnaval toch niet kan tippen aan jullie ervaringen.... Maar toch we gaan ons best doen om de traditie voort te zetten. ALAAF!
-
16 Februari 2015 - 11:47
Johanna:
Hallo carnavallers, Ik stuur nu een antwoodje op jullie berichtje. Ben net terug uit Marokko ,daar een rondreis gemaakt. Het was een wachtende carnaval bij jullie. hoe gaat het verder ? Met mij goed. Veel groetjes en XXX Johanna. -
10 Mei 2016 - 14:29
Lol:
kut
-
10 Mei 2016 - 14:31
Dike Lul:
ik heb nu sex
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley