Het bitterzoete avontuur in de Cariben
Door: Sanne
Blijf op de hoogte en volg Dorry en Sanne
09 December 2014 | Colombia, Cartagena
Er was eens een katamaran genaamd Jacqueline. Samen met Dorry, Sanne, de Colombiaanse kapitein Andre, de hulp Yoni, de kok Eliecer en 14 andere passagiers vertrok zij voor een vijfdaagse reis van Panama, via de San Blas eilanden, naar Colombia.
De autorit in de 4x4 van Panama City naar de haven aan de Caribische kust was al een avontuur op zich. De Indiana Jones achtbaan van Eurodisney all over again. Eenmaal op de boot werden de gasten ontvangen met een heerlijk ontbijt van Eliecer. Zelfgebakken bruin brood, kaas, tomaten, vlees, pindakaas, papaya en ananas.
Er werd kennis gemaakt met de andere passagiers en de vaart kon beginnen. Die omgeving – een helderblauwe zee, parelwitte stranden, wuivende palmbomen – de boot en zichzelf, dat was het enige wat de vrouwen nodig hadden. Ze namen de prachtige omgeving goed in zich op. Maar al snel werd duidelijk dat anderen misschien wel wat extra’s nodig dachten te hebben. Liters alcohol kwamen aan boord, wiet mocht ook niet ontbreken. Ach, het kon de pret niet drukken, de sfeer was goed.
Jacqueline meerde aan tussen twee pitoreske eilanden waar je slechts over durft te dromen. Na een frisse duik en een wederom goddelijke maaltijd van de kok, vertrokken ze met een klein motorbootje naar een van de eilanden voor een kampvuur. Jammer genoeg waaide het ontzettend hard en zat er ook een bui aan te komen. Terug naar de katamaran was de beste optie. Dorry en Sanne vonden dat geen probleem, nog steeds niet helemaal bijgekomen van hun jetlag kropen zij in hun hutbed. Het feest van de anderen ging door tot in de late uurtjes op het dek, compleet met piratenhoeden. Het leek wel The pirates of the Caribbean.
Twee dagen later, diverse snorkelsessies, een avondwandeling in het maanlicht over het strand, een kampvuur en het spotten van een babyhaai verder, was het voor de dames duidelijk dat de San Blas, ofwel Kuna Yala in de inheemse indianentaal, niet alleen maar paradijselijk zijn. Kijk je verder dan je neus lang is dan zie je helaas redelijk veel afval rondzwerven in de zee en op de stranden. Daarnaast is een belangrijke inkomstenbron voor de Kuna Yala-indianen het toerisme. En wat willen toeristen blijkbaar? Alcohol, wiet en cocaine.
Gelukkig kon ook dat nog steeds de pret niet drukken. Aan boord van Jacqueline was het altijd gezellig.
Het einde van dag drie bracht pas de daadwerkelijke omslag. De overtocht van de eilanden naar Colombia begon. Twee dagen op open zee. Dorry en Sanne wisten niet wat ze moesten verwachten. Maar al snel werd duidelijk dat dit een oneindige achtbaan zou worden, zoiets als die van Finding Nemo in Disneyland. Sanne stond de eerste nacht doodsangsten uit van al die gekke wilde geluiden van het water dat tegen de boot omhoog sprong, het gekraak van Jacqueline alsof ze in tweeen zou breken en de deur van hun hut die open en dicht klapte door het deinen op de golven. Dorry droomde dat ze op een motor zat die het begaf. Want ja, de motor van de boot begaf het ook. Gelukkig was kapitein Andre voorbereid en vervolgden ze de reis met de linkermotor, die hij bewust nog niet had gebruikt.
Gelukkig bleek dit allemaal normaal te zijn, want de volgende dag leefden ze nog. Ze waren gewend aan de hoge golven en bovendien had nog niemand overgegeven van zeeziekte. Het wiegen van Jacqueline wiegde iedereen in een onophoudelijke slaap. ‘S nachts, na het ontbijt, na de lunch en na het diner. Slapen, slapen, slapen. Wat moet je ook anders doen op zo’n boot?
Na ruim twee dagen zeilen, hadden alle passagiers er wel genoeg van. Het eerste stukje land kwam in zicht en ze waren als katten op het spek. In de haven van Cartagena begaf ook de andere motor het, opnieuw. De douane had zijn loket inmiddels gesloten en dus moest er nog een nacht op de boot worden doorgebracht. Stel je voor: 16 passagiers en 4 bemanningsleden die al 5 dagen niet gedoucht hebben en een betrekkelijk kleine boot met 2 wc’s met elkaar moeten delen. Iedereen verlangde naar het vaste land en nog meer naar een heerlijke douche. Maar niet getreurd, ook dit alles kon de pret niet drukken en het bleef gezellig.
Eenmaal aan wal, met zeebenen en al, kijken zij terug op een hele bijzondere tocht, met een zoete smaak en een vleugje bitter. De groep splitst zich op om naar verschillende hostels te gaan, maar vanavond zullen zij elkaar weerzien voor een avondje uit. En ze leefden nog lang en gelukkig…
De autorit in de 4x4 van Panama City naar de haven aan de Caribische kust was al een avontuur op zich. De Indiana Jones achtbaan van Eurodisney all over again. Eenmaal op de boot werden de gasten ontvangen met een heerlijk ontbijt van Eliecer. Zelfgebakken bruin brood, kaas, tomaten, vlees, pindakaas, papaya en ananas.
Er werd kennis gemaakt met de andere passagiers en de vaart kon beginnen. Die omgeving – een helderblauwe zee, parelwitte stranden, wuivende palmbomen – de boot en zichzelf, dat was het enige wat de vrouwen nodig hadden. Ze namen de prachtige omgeving goed in zich op. Maar al snel werd duidelijk dat anderen misschien wel wat extra’s nodig dachten te hebben. Liters alcohol kwamen aan boord, wiet mocht ook niet ontbreken. Ach, het kon de pret niet drukken, de sfeer was goed.
Jacqueline meerde aan tussen twee pitoreske eilanden waar je slechts over durft te dromen. Na een frisse duik en een wederom goddelijke maaltijd van de kok, vertrokken ze met een klein motorbootje naar een van de eilanden voor een kampvuur. Jammer genoeg waaide het ontzettend hard en zat er ook een bui aan te komen. Terug naar de katamaran was de beste optie. Dorry en Sanne vonden dat geen probleem, nog steeds niet helemaal bijgekomen van hun jetlag kropen zij in hun hutbed. Het feest van de anderen ging door tot in de late uurtjes op het dek, compleet met piratenhoeden. Het leek wel The pirates of the Caribbean.
Twee dagen later, diverse snorkelsessies, een avondwandeling in het maanlicht over het strand, een kampvuur en het spotten van een babyhaai verder, was het voor de dames duidelijk dat de San Blas, ofwel Kuna Yala in de inheemse indianentaal, niet alleen maar paradijselijk zijn. Kijk je verder dan je neus lang is dan zie je helaas redelijk veel afval rondzwerven in de zee en op de stranden. Daarnaast is een belangrijke inkomstenbron voor de Kuna Yala-indianen het toerisme. En wat willen toeristen blijkbaar? Alcohol, wiet en cocaine.
Gelukkig kon ook dat nog steeds de pret niet drukken. Aan boord van Jacqueline was het altijd gezellig.
Het einde van dag drie bracht pas de daadwerkelijke omslag. De overtocht van de eilanden naar Colombia begon. Twee dagen op open zee. Dorry en Sanne wisten niet wat ze moesten verwachten. Maar al snel werd duidelijk dat dit een oneindige achtbaan zou worden, zoiets als die van Finding Nemo in Disneyland. Sanne stond de eerste nacht doodsangsten uit van al die gekke wilde geluiden van het water dat tegen de boot omhoog sprong, het gekraak van Jacqueline alsof ze in tweeen zou breken en de deur van hun hut die open en dicht klapte door het deinen op de golven. Dorry droomde dat ze op een motor zat die het begaf. Want ja, de motor van de boot begaf het ook. Gelukkig was kapitein Andre voorbereid en vervolgden ze de reis met de linkermotor, die hij bewust nog niet had gebruikt.
Gelukkig bleek dit allemaal normaal te zijn, want de volgende dag leefden ze nog. Ze waren gewend aan de hoge golven en bovendien had nog niemand overgegeven van zeeziekte. Het wiegen van Jacqueline wiegde iedereen in een onophoudelijke slaap. ‘S nachts, na het ontbijt, na de lunch en na het diner. Slapen, slapen, slapen. Wat moet je ook anders doen op zo’n boot?
Na ruim twee dagen zeilen, hadden alle passagiers er wel genoeg van. Het eerste stukje land kwam in zicht en ze waren als katten op het spek. In de haven van Cartagena begaf ook de andere motor het, opnieuw. De douane had zijn loket inmiddels gesloten en dus moest er nog een nacht op de boot worden doorgebracht. Stel je voor: 16 passagiers en 4 bemanningsleden die al 5 dagen niet gedoucht hebben en een betrekkelijk kleine boot met 2 wc’s met elkaar moeten delen. Iedereen verlangde naar het vaste land en nog meer naar een heerlijke douche. Maar niet getreurd, ook dit alles kon de pret niet drukken en het bleef gezellig.
Eenmaal aan wal, met zeebenen en al, kijken zij terug op een hele bijzondere tocht, met een zoete smaak en een vleugje bitter. De groep splitst zich op om naar verschillende hostels te gaan, maar vanavond zullen zij elkaar weerzien voor een avondje uit. En ze leefden nog lang en gelukkig…
-
09 December 2014 - 22:06
Dina Van Der Wenden Elshout:
En ik maar denken dat jullie aldoor nog in Panama city zaten. Maar dat was dus de zee met z'n mooie en z'n ruige kanten. Dina -
10 December 2014 - 07:39
Angelique:
Nou, nou, wat een avontuur...
Maar ook: wat een mooi avontuur! Varen in zo'n paradijselijke omgeving lijkt me geweldig, de foto van het eilandje met ondergaande zon is toch fantastisch? Ik kan me voorstellen dat je blij bent dat de reis erop zit. Weer vast land onder de voeten en een keertje opfrissen kan ook nooit kwaad.
Colombia bereikt; het avontuur gaat verder. Geniet, geniet, geniet! -
10 December 2014 - 07:52
Irma Hertogs:
Wat een ervaring rijker zijn jullie weer! Mijn God...wel spannend geweest, hoor. Maar eind goed, al goed moet je maar denken. Geniet er van. -
10 December 2014 - 08:42
Ellen B.:
Zo Sanne, wat is het daar toch paradijselijk mooi. (En wij maar afzien in ons koude kikkerlandje met nu storm en regen). Geniet er maar lekker van. Wij genieten van je verslaggeving.
grt, E
-
10 December 2014 - 10:14
Maria Van Den Berg-elshout:
Wat een avontuur! Had je dit van tevoren gedacht?Toch wel heel iets anders dan je rustig leventje in Eindhoven,Dorry. Geniet ervan ,maar laat die geestverruimende middelen maar over aan anderen!
Ik heb mijn Kerstwensen al verzonden,dus bij deze:
"Joyeux Noël et les Meilleurs Voeux pour le Nouvel An"
Mille Amitiés,Ben et Maria de la Montagne de Loupiac. -
10 December 2014 - 10:30
Lise:
Hihi, Die Jacqueline! wat een avontuur weer, gelukkig niet zeeziek geworden. Nu Colombia, ik ben benieuwd wat voor verhalen daar weer uit komen.
geniet er van! X -
10 December 2014 - 21:36
Johanna:
wat lees ik nu over jullie avontuur . nog wel met een dubbele zeilboot. nu weer op naar de volgende uitdaging. veel plezier en het gaat jullie goed. groetjes Johanna. -
10 December 2014 - 23:57
Janette:
Hola Dorry, wat een belevenis! En wat een schimmige kantjes ook! Die heb je ook altijd als je reist. Als je er oog voor hebt tenminste. Armoede en toerisme brengen ook minder mooie dingen bij de bevolking en plaatselijke natuur. Klinkt serieus he. Met z'n allen op zo'n bootje, ik kan t me helemaal indenken, bij de galapagos eilanden zat ik ook op zo'n bootje. Bij de stuurhut waren nog 2 goedkope ligplaatsen bijgebouwd, haha. Bij ons was wel de helft ziek, dus dat had jij mooi niet? Dan heb je iig van de mooie blauwe zee kunnen genieten? Prachtig geschreven trouwens!
Abrazo de Janette -
11 December 2014 - 13:41
Henny Beilemans:
Hee daar,
Wat een heerlijk avontuur lijkt me dat... Nog een paar van die acties's en jullie kunnen je direct aanmelden om mee te doen aan expeditie Robinson ;O) Een mooi realistisch verslag, met oog voor ondeliggende minder mooie kanten. Vanuit hier een stevige knuf en groetjes .. We horen graag meer.... -
11 December 2014 - 14:18
Anneke Petersen:
Wat schrijven jullie leuk.
Ik waan me weer helemaal terug.
Veel plezier in Cartegena.
Ik blijf jullie verhalen volgen! -
11 December 2014 - 17:32
Jose Verbeek:
Hey Dorry en Sanne.
Nou dat begint al goed voor jullie met zo'n avontuur op zee! Geniet er van en laat alles maar gebeuren.
Liefs, Jose -
12 December 2014 - 09:11
Anne Grob:
Hoi samen,
Leuk om jullie ervaringen te lezen, erg bijzonder ook om dat met moeder en dochter samen te ondernemen. Geniet van alles wat jullie gaan meemaken en ervaren!
Dorry, bedankt voor je lieve kaartje! -
15 December 2014 - 20:41
Miguel:
Leuk om te lezen! Klinkt als een onvergetelijke ervaring, deze boottocht! Succes met het volgende hoofdstuk in Colombia! -
15 December 2014 - 21:10
Angela Psv Masters:
Heerlijk zo'n avontuur... Was vast genieten de douche op t vaste land -
16 December 2014 - 13:27
Marieke Termeer:
Hoi Dorry,
Leuk om allemaal te lezen. Dorry op wereldreis! Mooie foto's en verhalen ik ga jullie volgen.
Hier een gewone OR dag. Geen witte kerst in aantocht dus je mist niets ;-)
Liefs,
Marieke Termeer -
17 December 2014 - 19:54
Franka Werter:
Dorry, wat een geweldig avontuur dat je samen met je dochter bent aangegaan!! Ik wil het verslag van jullie belevenissen heel graag blijven lezen.
Lieve groeten, Franka -
17 December 2014 - 21:31
Johanna:
Hallo samen, net een mail vaN DINA ONTVANGEN DAT JULLIE GESTOKEN ZIJN DOOR EEN VERVELENDE MUG. iK HOOP DAT JULLIE WEER GAUW OPGEKNAPT ZIJN. GROETJES JOHANNA. -
20 December 2014 - 13:13
Anja Brederveld:
Hallo samen,
avontuur genoeg, lees ik. Hier in de druilerige dagen voor Kerst gebeurt niet veel nieuws. We denken aan jullie, en leven met jullie avonturen mee. Als ik het goed onthouden heb beginnen jullie binnenkort aan het vrijwilligerswerk. Ben benieuwd! Wij steken hier de kaarsjes aan voor Kerst en denken aan jullie
veel lieve groetjes,
Anja -
28 December 2014 - 00:23
Joke Van Geel:
Nou, een goed begin is het halve werk zeg maar...... -
09 Januari 2015 - 23:15
Marianne (en Fred):
Ha Dorry en Sanne,
Alvast van harte gefeliciteerd met je verjaardag, Dorry! Deze verjaardag zul je niet snel vergeten, denk ik, dus geniet ervan!
Ik ben heel benieuwd hoe het nu met jullie gaat, en kijk dus uit naar het volgende verslag. In elk geval veel succes en plezier daar,
veel groetjes en liefs,
Marianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
