Een doordeweekse dag
Door: Dorry
Blijf op de hoogte en volg Dorry en Sanne
24 Januari 2015 | Colombia, Galapa
Nog vóór het licht wordt, om ongeveer zes uur, zijn de ezel en de haan al flink aan het roepen. Trouwens ook de krekels doen hun best zolang als het donker is. Ik hoor natuurlijk ook de vogels zingen, ze doen dat net zoals in Panama.
Opstaan en alle spieren wakker maken, want ik moet wel een beetje in conditie bijven. Van fietsen, zwemmen, wandelen, dansen of hardlopen komt deze maanden niets terecht.
Tussen zeven en halfacht ontbijt, nog gauw een handwasje doen en dan zorgen dat ik om acht uur boven op de berg ben in Guaymaral, het eerstvolgende dorp. De huiskamer van Veronica, nog geen 3 x 3 meter groot, is door ons ingericht als klaslokaaltje voor de peuters uit de buurt. De jongste is nog geen 2 jaar en er komen vijftien kinderen in totaal. Ieder kindje heeft een stoeltje, de tafeltjes worden bij enkele activiteiten te voorschijn getoverd. Veronica is de juf, twee vrijwillgsters passen er nog bij, twee moeders blijven ook een tijdje en tenslotte staat er nog een ventilator in de kamer. Best vol. De school duurt van acht tot twaalf uur. Begin- en eindtijd zijn op zijn Colombiaans: later komen en eerder weggaan is normaal, ook al probeert de stichting de ouders wel ´op te voeden´. Cultuur is iets wat je niet (zomaar) verandert.
Omdat de kinderen zo jong zijn en nog erg moeten wennen, is er de hele ochtend wel iemand die erg hard moet huilen. Ontroostbaar. En het steekt elkaar aan….
We zingen en klappen en dansen daar ook bij, ondersteund door een dvd met leuke liedjes. Wij kennen chuchu wa, chuchuwa, chuchuwawawa natuurlijk ook!
De kleur ´azul´ staat centraal bij het kleuren van een auto, bij het verven van ieders handje wat we daarna op papier drukken, en bij het kleien. Als ´merienda´ (tussendoortje) staat een warm, mierezoet maizenapapje op het menu. Als een kindje zegt dat ie moet plassen, versta ik het niet. Maar gelukkig is het gebaar wél duidelijk. Aan het eind van de ochtend mag ik een boekje voorlezen in m ijn beste Spaans en tenslotte worden de gezichtjes en handjes van alle kinderen schoongeboend en de haren gekamd. Weer even netjes naar huis als dat ze gekomen zijn!
In een kwartier zijn we weer van de steile berg afgedaald en kunnen we meteen lunchen. Ervaringen worden uitgewisseld, de andere vrijwilligsters zijn in Galapa geweest om in een school een lokaal te versieren met foam. Sanne heeft het ontwerp bedacht: de stad, het bos, het strand en de zee in vier taferelen met zon, regen, dag en nacht. Onze fantasie en creativiteit kunnen we hier allemaal in kwijt! We werken er deze week allemaal een paar ochtenden aan. Op deze school wordt in Spaans en ook in Engels onderwijs gegeven. Hierbij moeten we aan heel eenvoudig Engels denken. Binnenkort komt er een Nederlandse vrijwilligster die de leerkrachten meer Engels gaat bijbrengen.
Na de lunch vertrekken drie vrijwilligsters weer naar Galapa met de tuk-tuk, maar nu naar een soort 24-uursopvang voor ´los viejos´ (de ouderen). Het is fantastisch om bij hen te zijn, ze zijn zó blij en enthousiast als we komen met een spel, met kralen om armbandjes te maken, met een praatje. We krijgen altijd een warm onthaal met knuffels en kussen. Soms verrast iemand ons met een woordje Engels of een actualiteit uit het nieuws over Europa.
Sanne en ik blijven op de ´fundación´ want deze middag komen de pubers. We gaan aan de slag met kijken, contact, bewegen, gebaren, mime, concentratie. Deze kinderen vormen een vergeten groep. Buiten de schooltijden (áls ze naar school kunnen gaan tenminste) is er niets voor hen met als gevolg dat zij makkelijk in aanraking komen met drugs en criminaliteit. De stichting probeert met sport, Engels en spel hun eigenwaarde te vergroten en hen ´van de straat´ te houden. Het valt niet mee om te verstaan wat zij zeggen, hun dialect en het tempo zijn moeilijk te volgen. Maar het zijn schatten!
Om vier uur zijn we een soort van uitgeput. Maar we moeten nog evaluaren met Jairo. Hij is net zo moeilijk te verstaan als de kinderen, maar een geweldig enthousiaste kerel die de kinderen aan zich weet te binden.
Als iedereen weer terug is, drinken we samen iets, frissen we wat op en rusten uit. Onze gesprekken gaan vaak over de ervaringen van die dag maar ook over eten. Tegen half zeven dekken we de tafel en kijken wat de kokkin heeft klaargezet voor het avondeten. Deze keer aardappelpuree, rauwkost, witte rijst met black eye bonen, restje witte bonen en gekookte bietjes. Bij de lunch was al vlees en tonijn geserveerd.
Net vóórdat we klaar zijn met natafelen valt de electriciteit uit. Pikkedonker! Alleen in de verte schittert nog het licht van Barranquilla, de enorme stad aan de kust. Op zoek naar zaklampen en improviseren maar. Stekkers van apparatuur moeten uit het stopcontact worden gehaald. We moeten nog opruimen en afwassen. We wilden net nog graag een potje Skip bo gaan spelen, dus we verzinnen iets om een zaklampje op te hangen. Deze keer is de electriciteit weer snel terug, we kunnen de koelkast weer inschakelen en alles blijft nog koel of bevroren.
Tijd voor tanden poetsen en nog wat lezen. ´Dulce suenos´, want morgen weer vroeg op!
Opstaan en alle spieren wakker maken, want ik moet wel een beetje in conditie bijven. Van fietsen, zwemmen, wandelen, dansen of hardlopen komt deze maanden niets terecht.
Tussen zeven en halfacht ontbijt, nog gauw een handwasje doen en dan zorgen dat ik om acht uur boven op de berg ben in Guaymaral, het eerstvolgende dorp. De huiskamer van Veronica, nog geen 3 x 3 meter groot, is door ons ingericht als klaslokaaltje voor de peuters uit de buurt. De jongste is nog geen 2 jaar en er komen vijftien kinderen in totaal. Ieder kindje heeft een stoeltje, de tafeltjes worden bij enkele activiteiten te voorschijn getoverd. Veronica is de juf, twee vrijwillgsters passen er nog bij, twee moeders blijven ook een tijdje en tenslotte staat er nog een ventilator in de kamer. Best vol. De school duurt van acht tot twaalf uur. Begin- en eindtijd zijn op zijn Colombiaans: later komen en eerder weggaan is normaal, ook al probeert de stichting de ouders wel ´op te voeden´. Cultuur is iets wat je niet (zomaar) verandert.
Omdat de kinderen zo jong zijn en nog erg moeten wennen, is er de hele ochtend wel iemand die erg hard moet huilen. Ontroostbaar. En het steekt elkaar aan….
We zingen en klappen en dansen daar ook bij, ondersteund door een dvd met leuke liedjes. Wij kennen chuchu wa, chuchuwa, chuchuwawawa natuurlijk ook!
De kleur ´azul´ staat centraal bij het kleuren van een auto, bij het verven van ieders handje wat we daarna op papier drukken, en bij het kleien. Als ´merienda´ (tussendoortje) staat een warm, mierezoet maizenapapje op het menu. Als een kindje zegt dat ie moet plassen, versta ik het niet. Maar gelukkig is het gebaar wél duidelijk. Aan het eind van de ochtend mag ik een boekje voorlezen in m ijn beste Spaans en tenslotte worden de gezichtjes en handjes van alle kinderen schoongeboend en de haren gekamd. Weer even netjes naar huis als dat ze gekomen zijn!
In een kwartier zijn we weer van de steile berg afgedaald en kunnen we meteen lunchen. Ervaringen worden uitgewisseld, de andere vrijwilligsters zijn in Galapa geweest om in een school een lokaal te versieren met foam. Sanne heeft het ontwerp bedacht: de stad, het bos, het strand en de zee in vier taferelen met zon, regen, dag en nacht. Onze fantasie en creativiteit kunnen we hier allemaal in kwijt! We werken er deze week allemaal een paar ochtenden aan. Op deze school wordt in Spaans en ook in Engels onderwijs gegeven. Hierbij moeten we aan heel eenvoudig Engels denken. Binnenkort komt er een Nederlandse vrijwilligster die de leerkrachten meer Engels gaat bijbrengen.
Na de lunch vertrekken drie vrijwilligsters weer naar Galapa met de tuk-tuk, maar nu naar een soort 24-uursopvang voor ´los viejos´ (de ouderen). Het is fantastisch om bij hen te zijn, ze zijn zó blij en enthousiast als we komen met een spel, met kralen om armbandjes te maken, met een praatje. We krijgen altijd een warm onthaal met knuffels en kussen. Soms verrast iemand ons met een woordje Engels of een actualiteit uit het nieuws over Europa.
Sanne en ik blijven op de ´fundación´ want deze middag komen de pubers. We gaan aan de slag met kijken, contact, bewegen, gebaren, mime, concentratie. Deze kinderen vormen een vergeten groep. Buiten de schooltijden (áls ze naar school kunnen gaan tenminste) is er niets voor hen met als gevolg dat zij makkelijk in aanraking komen met drugs en criminaliteit. De stichting probeert met sport, Engels en spel hun eigenwaarde te vergroten en hen ´van de straat´ te houden. Het valt niet mee om te verstaan wat zij zeggen, hun dialect en het tempo zijn moeilijk te volgen. Maar het zijn schatten!
Om vier uur zijn we een soort van uitgeput. Maar we moeten nog evaluaren met Jairo. Hij is net zo moeilijk te verstaan als de kinderen, maar een geweldig enthousiaste kerel die de kinderen aan zich weet te binden.
Als iedereen weer terug is, drinken we samen iets, frissen we wat op en rusten uit. Onze gesprekken gaan vaak over de ervaringen van die dag maar ook over eten. Tegen half zeven dekken we de tafel en kijken wat de kokkin heeft klaargezet voor het avondeten. Deze keer aardappelpuree, rauwkost, witte rijst met black eye bonen, restje witte bonen en gekookte bietjes. Bij de lunch was al vlees en tonijn geserveerd.
Net vóórdat we klaar zijn met natafelen valt de electriciteit uit. Pikkedonker! Alleen in de verte schittert nog het licht van Barranquilla, de enorme stad aan de kust. Op zoek naar zaklampen en improviseren maar. Stekkers van apparatuur moeten uit het stopcontact worden gehaald. We moeten nog opruimen en afwassen. We wilden net nog graag een potje Skip bo gaan spelen, dus we verzinnen iets om een zaklampje op te hangen. Deze keer is de electriciteit weer snel terug, we kunnen de koelkast weer inschakelen en alles blijft nog koel of bevroren.
Tijd voor tanden poetsen en nog wat lezen. ´Dulce suenos´, want morgen weer vroeg op!
-
24 Januari 2015 - 18:57
Irma Hertogs:
Hallo daar..... Wat een heerlijk verhaal om te lezen. Ik leef met jullie mee. Mooie ervaringen en heerlijk om kinderen te zien genieten (ook al huilen ze dan een keer). Je Spaans wordt er al steeds beter op! Knap allemaal, hoor. Geniet er nog even van. Voor je het weet lig je weer je baantjes te trekken bij ons! :)
-
24 Januari 2015 - 20:29
Angelique:
Wat goed om te lezen dat je in al die contacten waardering kunt vinden, daar doe je het toch voor...
Geniet er nog van, hier worden de verhalen gewaardeerd :-)
Lieve groet
Angelique -
24 Januari 2015 - 21:23
Trudy:
Ach, wat heerlijk om te lezen. Ik zie het zo voor me. Ik lees in alles dat je met lichaam en ziel geniet.
Liefs,
Trudy -
24 Januari 2015 - 21:27
Lenie:
Hoi Dorry en Sanne,[tuttebel ]
Mooi om jullie verhalen te lezen wat een ervaringen doen jullie op daar.
Alleen al de reacties van de mensen daar doet je goed vlgs mij.
Geniet er maar van samen.,
Groetjes Lenie -
24 Januari 2015 - 21:57
Dina:
Ik zat erop te wachten. Ik dacht het is zaterdag, Dorry heeft vast weer tijd om aan ons te denken.
Mooi verhaal. Je kunt het allemaal weer aan!! Goed zo.
Groetjes Dina -
25 Januari 2015 - 01:56
Janette:
HolA lieve Dorry! Wat leuk om weer van je te horen en voor mij ook heel herkenbaar! Fijn dat je kan bijdragen aan een beterE omstandigheden voor verschillende groepen! Lieve groeten, janette vanuit Zwolle met ijs op de straten, glibberen
Xx -
25 Januari 2015 - 13:20
Franci:
Hallo Dorry en Sanne.
Goed om te lezen hoe actief jullie zijn op een dagelijkse dag.
Geen tijd om te sporten schrijf je; maar een bergwandelingetje zit dat er ook niet in?
En, Dorrry, goed om te lezen dat je het naar je zin hebt tussen al deze kinderen en mensen.
Ben benieuwd of jullie ondertussen ook nog nieuwe recepten leren koken?
Hasta luogo Franci
-
26 Januari 2015 - 00:11
Els:
Hoi Dorry en Sanne leuk om jullie verhalen te lezen. Ik denk dat het een hele ervaring is om daar je steentje bij te dragen.wat zul je straks veel te vertellen hebben.hopelijk hebben jullie geen last meer van de muggen steken. Ik kijk weer uit naar de volgende belevenis van jullie.geniet er samen van .gr Els -
27 Januari 2015 - 11:21
Franka:
hallo Dorry en Sanne,
Dorry, wat schrijf je leuk over jullie belevenissen. Wat zal jij een schat aan ervaring en indrukken meebrengen terug naar Nederland. 'Cultuur is iets wat je niet (zomaar) verandert' is een constatering die wij gezamenlijk vaker gedaan hebben in weliswaar andere omstandigheden. Fijn te lezen dat zowel de mensen daar als ook jullie genieten van het werk wat jullie doen.
Groetjes, Franka -
28 Januari 2015 - 23:21
Marieke:
Hoi Dorry en natuurlijk ook Sanne,
Fijn om te lezen dat het al weer beter gaat. We willen jullie tenslotte ook wel wee gezond terug in Nederland. Mooi ook dat jullie het ondanks allerlei kleine en grote ontberingen toch zo goed naar jullie zin hebben. Maak er iets moois! -
07 Februari 2015 - 19:34
Lise:
Leuk om te lezen wat er zo in een dag gebeurd! Op die manier heb je een duidelijk beeld en kunnen we er toch een beetje bij zijn :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
